“ลดารู้ว่านายรัก” หล่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อดึง “แต่จะให้เวลานายอีกนิดก็ได้ ไว้ลดาเรียนจบกลับมา นายค่อยบอกรักลดานะจ๊ะ”

“พูดเองเออเอง ไม่รับรู้ด้วยนะจะบอกให้” จู่ๆ เขาก็ผลักหล่อนออกแล้วโผไปอีกฝั่ง ปล่อยให้สร้อยลดาตะโกนเรียกตามหลัง

“อย่าหนีสิ ยังคิดจะหนีลดาอีกเหรอ”

“แน่จริงก็ตามมาสิ” เขาบอกก่อนจะผละหนีไกลออกไป

          เพียงเพราะฉากข้างต้น เพียงเพราะวลีออดอ้อนของ ‘สร้อยลดา’ ดึงดูดให้เราอ่านพิศวาสซ่อนรักรวดเดียวจบ

ถ้าถามว่าทำไมฉากข้างต้นทำให้เราอยากอ่านเรื่องนี้ต่อ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรมาก เพียงเพราะนางเอกดู ‘รุก’ ดี ไม่อ่อนแอ ไม่งอน ไม่ประชด ทว่าทำตามเสียงหัวใจเรียกร้องอย่างตรงไปตรงมา ตรงนี้ละที่ฉีกขนบนางเอกนิยายไทย เพราะส่วนใหญ่ไม่ว่านางเอกจะห้าวหาญกร้านโลกแค่ไหน แต่ก็มักจะปากไม่ตรงกับใจ รอพระเอกง้อฝ่ายเดียว

           พูดถึงฉากในเรื่อง ไพรงามเป็นบ้านป่าที่เรียกได้ว่ายัง ‘คีป’ ความสมบูรณ์ของป่าไว้ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ บทบรรยายของผู้เขียนพาให้เราจินตนาการถึงป่าเขียวชอุ่ม และได้ยินเสียงน้ำตกกับลำธารไหลผ่านหูโดยไม่ต้องเข้าป่าจริงๆ วิถีชีวิตเรียบง่ายแต่จริงใจของคนบ้านป่ายังทำให้เรา ‘อิน’ ไปสามวันสามคืน จนร่ำร่ำอยากจะชิมยอดผักจิ้มน้ำพริกกับแกงผักสดฝีมือสร้อยลดา

            มาว่ากันที่ตัวละคร แน่นอนว่าสร้อยลดาคือนางเอกที่ประทับอยู่ในใจเรา หล่อนสวยบริสุทธิ์ ชวนให้นึกถึงน้ำค้างยอดหญ้า แต่นั่นไม่ดึงดูดเท่านิสัยปากตรงกับใจ ร้ายมาก็ร้ายตอบ ดีมาก็ดีตอบ และยั่วยวนได้อย่างร้ายกาจที่สุด ตอนอยู่กับนายเหมนั้นไม่ต้องพูดถึง เผลอๆ จะคิดว่านี่นางร้าย ไม่ใช่นางเอก แต่หากมองกันให้ลึกแล้วสร้อยลดาก็คือปุถุชนที่ยังไม่หลุดพ้นจากกิเลสตัณหา แล้วผิดด้วยหรือที่หล่อนจะร่ายมนตร์พิศวาสใส่ผู้ชายที่หล่อนรักหมดใจ เพื่อให้เขาอยู่กับหล่อนตลอดไป

              มีนางเอกก็ต้องมีพระเอก เหมราช พ่อยอดขมองอิ่มที่ขโมยหัวใจสร้อยลดาไปตั้งแต่วัยขบเผาะ ในฐานะนายเหม เขาไม่ได้เป็นแค่ ‘นาย’ ผู้อุปการะ อบรมสั่งสอนสร้อยลดาแค่นั้น แต่เขาคือเจ้าหัวใจ เจ้าชีวิตของหล่อน นายเหมไม่ได้บีบบังคับ ขู่เข็ญ หรือกรรโชกให้สร้อยลดามอบตำแหน่งเหล่านี้ให้เขาเลย หล่อนเองต่างห่างล่ะที่ยัดเยียดให้เขา ‘ทั้งตัวและหัวใจ’ แต่อย่าเพิ่งปรามาสว่าหล่อนใจกล้าหน้าด้าน หรือ ‘ง่าย’ อยู่ฝ่ายเดียว หากล่วงรู้สิ่งที่ซ่อนลึกในใจเขา เราจะได้คำตอบที่แท้จริง

              ร่ายกันมาขนาดนี้ คงมีคนสงสัยแล้วว่า พิศวาสซ่อนรัก เป็นนิยายแนวไหน ถ้าว่ากันตามทฤษฎีก็เกรงว่าจะจำกัดความได้ไม่ครอบคลุม เอาเป็นว่าเป็นนิยายโรแมนติกผสมอีโรติกหน่อยๆ ดรามาพอให้หน่วงๆ แต่เมื่อปรุงเข้ากันแล้วแซ่บจนต้องร้องขอชีวิต

บอกไว้ว่ามีอีโรติก แล้วอีโรติกยังไง ตรงนี้ต้องยกความดีให้ผู้เขียน เลิฟซีนสวยงาม ลึกล้ำ และแน่นแฟ้น เป็นอย่างที่พูดมาทั้งหมด ฉากรักของสร้อยลดากับนายเหมทำให้เราหลับตาแล้วเห็นภาพความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง เร่าร้อน หวานซ่าน และไอพิศวาสที่กรุ่นอยู่รอบกระท่อมของหล่อนกับเขา สำนวนที่วาบหวาม ทว่ามีชั้นเชิงในการวาดฉากเลิฟซีนของผู้เขียนกลบภาพตัณหาราคะของชายหญิงจนหมดสิ้น แต่แทนที่ด้วยสัญลักษณ์ของความรักอันสวยงาม และความปรารถนาจากหัวใจที่คนสองคนมอบให้แก่กัน

และไม่ว่านายเหมจะหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแค่ไหน หล่อนจะไปทวงคำตอบของคำถามที่ถามมาตลอด

“รักลดาไหม”